نفس تو سینه ی محراب حبسه هوا بغضش گرفته ابر خستست
کی از دنیا دلش انقدر خونه که حتی صبرشم از صبر خستست
کدوم خورشید از اینجا گذشته که رنگ از روی هر کوهی پریده
کی بازم دردش رو با چاه گفته کی انقدر بار تنهایی کشیده
با این که سوگوار و بی قراری محاله پیش غم از پا بیفتی
دلت می لرزه چون هر لحظه باید به یاد غربت زهرا بیفتی
حبیب عاشقا و دردمندان شنیدم هیچ دردی بی دوا نیست
تو هم درمونی و هم درد ای مرد کسی با درد تنها آشنا نیست
شکم سیران بَدان دنیا پرستان به حقت زیر تیغ ذولفقارند
به شوق دیدنت اما هنوزم یتیمان شب به شب چشم انتظارند
