گاهی در زندگی انقدر اسیر روزمرگی ها می شیم که اهدافی رو که مدت ها شاید حتی سال ها بهشون فکر کردیم و براشون برنامه ریزی کردیم فراموش می کنیم.
برخی رو دیدم که در دوران جوانی آرزو های زیادی داشتند و حالا که چند سالی بیشتر وارد زندگی شدند و بار مسئولیت هاشون سنگین تر شد خیلی از اهداف گذشته رو به دست فراموشی سپردند. اما نکته ای که اهمیت داره اینه که ببینیم ما به شخصه در کجای این دایره دوار هستیم؟ و آیا ما خودمون از به فراموشی سپردن اهداف خودمون مصون می مونیم؟
